پروانه شب های خیال

من در نگاه یک انسان اما از درون شعله های آتشم  مرا عشقی می سوزاند که عمری برایش جنگیدم آنقدر این عشق را بزرگ

پنداشته ام که الآن مانند باتلاقی مرا در خود نگاه داشته وهرچه سعی بر فرار میکنم بیشتر فرومیروم گرچه این عشق را خود ساختم

اما اکنون پشیمانم حال اگر تنها تنشی را احساس کنم انگار از عشق ضربه ای خوردم که درتوان بزرگ ترین دشمنم هم نیست

عشق را چگونه میبینم اکنون ؟ سوالی هست که هرروز از خود می پرسم وتوان پاسخ گویی به این سوال را هم ندارم